Καρύταινα "Το Τολέδο του Μοριά"

Η Καρύταινα βρίσκεται στο κέντρο περίπου του Μοριά, στο νότιο τμήμα της Γορτυνίας, κοντά στη Μεγαλόπολη από την οποία απέχει 15 χιλιόμετρα. Μπρος της, απλώνεται το λεκανοπέδιο της Μεγαλόπολης, στο οποίο στην προϊστορική εποχή υπήρχε λίμνη με 22 χιλιόμετρα μήκος και 10 πλάτος. Στη διάρκεια της Πλειστόκαινου εποχής (1000000-50000 π.Χ), έζησαν εδώ διάφορα ζώα: ελέφαντες, ρινόκεροι, ιπποπόταμοι, βίσωνες, ύαινες, ελάφια κ.λ.π. Πριν από 100000χρόνια συνέπεια γεωλογικών μεταβολών, τα νερά τούτης της λίμνης, τρύπησαν τα στενά της Καρύταινας και φύγανε για τη θάλασα. Κατά καιρούς, ξεθάφτηκαν χαυλιόδοντες ελέφαντα μήκους τριών μέτρων. Περιβάλλεται από δύο ξακουστά ποτάμια. Τον Αλφειό και το Λούσιο. Ο Αλφειός σήμερα, 'υστερα από την κατασκευή του εργοστασίου της ΔΕΗ, έχασε την ομορφάδα του. Ο Λούσιος όμως τρέχει γάργαρος. Το φαράγγι του είναι θεϊκό, παραδεισένιο. Τοπίο άπειρου κάλλους. Λαχταριστές πέστροφες παίζουνε στα νερά του.

Από μακριά δίνει το επιβλητικό της "παρών" με το παμπάλαιο Φράγκικο κάστρο της, ντυμένη μ'όλη την αρχοντιά που της πρέπει και που της ανήκει. Ριζωμένη στην πλαγιά του βουνού "Αχρειοβούνι" και γύρω από το κάστρο απλώνει τα πόδια της ως κάτω τα ριζά του.
Παρ' ότι περάσανε τόσα χρόνια, δε σταθήκανε ικανά να της αλλάξουνε την όψη και προ παντός την ομορφιά. Αγέραστη, ολόρθη στέκει ακόμη με τα πανύψηλα αρχοντικά της μαυρισμένα από το πέρασμα του χρόνου και την καπνιά του μπαρουτιού.
Είναι χτισμένη στα ερείπια της αρχαίας Βρένθης σε υψόμετρο 450 μέτρα και κάνει την εμφάνισή της από τις αρχές του 13ου αιώνα, την εποχή δηλαδή του ερχομού των Φράγκων. Νωρίτερα δεν αναφέρεται τίποτα για αυτή. Τ' όνομά της είναι δεμένο με κάποιους θρύλους και με κάποια γεγονότα που πήραν θέση σε τούτον τον τόπο χωρίς κάτι το ξεκαθαρισμένο.
Με την κατάληψη της Πελοποννήσου από τους Φράγκους και κατά τη διανομή της από το Γοδεφρείδο Βιλλαρδουίνο τον Α' (1209-1218), η Καρύταινα έγινε Γαλλική Βαρωνία και ο Ούγκω-Ντε-Μπρυγέρ, ήταν ο πρώτος βαρώνος στον οποίο δόθηκαν και 24 ιπποτικά τιμάρια (τσιφλίκια-φέουδα).
Οι Φράγκοι δεν καταλάβανε αμαχητί την Καρύταινα. Προβάλανε μεγάλη αντίσταση μερικοί Γορτύνιοι που είχαν οχυρωθεί στο λόφο του Κάστρου, μα δεν μπορέσανε να κρατηθούνε κι οι Φράγκοι γίνανε κυρίαρχοι του τόπου. Ο Ούγκω-Ντε-Μπρυγέρ κι ο Γοδεφρείδος-Ντε-Μπρυγέρ κατόπιν οχυρώσανε την Καρύταινα με ισχυρό κάστρο για ν' ασφαλιστούν από τις επιδρομές των Σλάβων και Σκορτών. Το κάστρο τούτο ονομάστηκε και "Τολέδο της Πελοποννήσου".
Στην Καρύταινα μείνανε οι Φράγκοι μέχρι το 1324 γιατί στο μεταξύ ο Ανδρόνικος Παλαιολόγος ο Ασάνης, κατάφερε να διώξει τους κατακτητές και να μείνει κυρίαρχος του κάστρου και της περιοχής. Στο διάστημα της παντοδυναμίας των Παλαιολόγων στην Πελοπόννησο, η Καρύταινα ανήκε άλλοτε στον Κωνσταντίνο άλλοτε στο Θωμά καθώς και στο Δημήτριο Παλαιολόγο.
Το 1459 κατόπιν σκληρής μάχης την κατέλαβαν οι Τούρκοι. Στο διάστημα αυτό έγινε πρωτεύουσα ιδίου Καζά (διοικητική περιφέρεια μεγαλύτερη του νομού) και περιλάμβανε τη σημερινή Γορτυνία, τμήμα του τ. δήμου Λυκόσουρας και Μεγαλόπολης, του δήμου Φαλάνθου Μαντινείας, του δήμου Ολυμπίων και Λαμπείας του Ν.Ηλείας, καθώς και το χωριό Λιόπεσι και Καλαβρύτων. Χωριζότανε δε σε τέσσερα τμήματα: 1) των Βουνών, 2) της Άκοβας, 3) του Κάμπου και 4) της Λιοδώρας.
Οι Καρυτινοί και οι Γορτύνιοι ποτές δεν έπαψαν να αγωνίζονται για να λευτερώσουν τον τόπο τους. Έτσι το 1687 έδιωξαν τους Τούρκους με τη βοήθεια των Ενετών και για 30 χρόνια (1687-1715) έγινε Ελληνική επαρχία. Όμως δεν άργησαν να την κατακτήσουν οι Τούρκοι και πάλι (1715) και έμειναν μέχρι το 1821.

Σ' όλο το διάστημα οι Έλληνες αγωνίζονταν για να διώξουνε τον τύραννο. Και μόνο το 1821 με τις θυσίες τη γενναιότητα και τον πατριωτισμό των ηρώων του '21, του θρυλικού Γέρου του Μοριά και των άλλων, η Καρύταινα λευτερώθηκε κι εκεί εγκαταστάθηκε το στρατηγείο του επαναστατημένου γένους.
Ο Κολοκοτρώνης, ο αγαπημένος αρχηγός της Καρύταινας, έδωσε εντολή να ξαναφτιάξουνε το γκρεμισμένο κάστρο για να χρησιμοποιηθεί για ορμητήριο και ασφάλειά του άμαχου πληθυσμού κι εκεί στα ριζά του κάστρου, κοντά στην Παναγιά, έφτιαξε και το σπίτι του. Του Κολοκοτρώνη το σπίτι ακούς να σου λένε σήμερα.
Η Καρύταινα, ο τόπος της είναι δεμένος με θρύλους και με σπουδαία ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία του Έθνους. Έχει αξιόλογα μνημεία που συγκινούν τον επισκέπτη: Ο Αγιο-Νικόλας, η Παναγιά- εκκλησιές από τη βυζαντινή εποχή- κι οι 25 εκκλησίες που υπάρχουν ακόμα. Οι τρεις αξιόλογοι πύργοι. Η βρύση του Σπολάτη. Η σπηλιά της Κάβιας, η θαυμάσια αρχιτεκτονική των πέτρινων σπιτιών, η γέφυρα με τους θρύλους της.
Εδώ γεννήθηκαν αξιόλογοι άνθρωποι των γραμμάτων, όπως ο νομοδάσκαλος του έθνους Νικόλαος Π. Δημητρακόπουλος, υπουργός δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Ελ.Βενιζέλου, ο ποιητής Δημοσθένης Βαλαβάνης και άλλοι. Ακόμη άνθρωποι του εμπορίου κ.λ.π.
Σήμερα έχει μείνει μόνη, με λιγοστούς ανθρώπους, λόγω της φυγής, όμως με την ιστορία της, τη δόξα της, τους θρύλους της και με τη φωτογραφία της στο πεντοχίλιαρο μαζί με τον μπαρουτοκαπνισμένο Γέρο του Μοριά. Γιατί Καρύταινα σημαίνει Κολοκοτρώνης και Κολοκοτρώνης σημαίνει Καρύταινα.

Η Καρύταινα με Π.Δ, που δημοσιεύτηκε στο υπ' αριθ. 594/13-11-1978 ανακηρύχτηκε παραδοσιακός οικισμός. με το σχέδιο "Ιωάννης Καποδίστριας" η Καρύταινα έγινε έδρα του Δήμου Γόρτυνος στον οποίο υπάγονται τα γύρω χωριά, 15 τον αριθμό. Κάθε καλοκαίρι γεμίζει ασφυκτικά από επισκέπτες που θαυμάζουν το ωραίο τοπίο και μαγεύονται από τους θρύλους που 'ναι δεμένοι με τον τόπο και τους ανθρώπους του. Με την ιστορία του για την οποία μιλάνε όλα γύρω σου. Τα στενά δρομάκια της, οι πύργοι και τα κάστρα της, τα αρχοντικά της αλλά και οι πέτρες ακόμα. Στις 17 του Μάη, η Καρύταινα πανηγυρίζει τον τοπικό της Άγιο Αθανάσιο και το Δεκαπενταύγουστο, κάθε χρόνο, γίνεται το παζάρι της Καρύταινας, για το οποίο ολοχρονίς δουλεύουνε οι γυναίκες της Καρύταινας.

Αρκετά βιβλία έχουν γραφτεί καθώς και δύο εφημερίδες, μηνιαίες, έχουν την έδρα τους στην Καρύταινα: Το "Γορτυνιακό Βήμα" του Δημήτρη Ι. Κωστόπουλου και "Ο Αρκαδικός Κήρυκας" του Ηλία Σ. Τσαρμπόπουλου.
Στεκόμαστε νοερά για λίγο στο "ερημικό" της σήμερα κι αγναντεύουμε από την τάπια του κάστρου. Και βλέπουμε! Και τι δε βλέπουμε! Μα και πόσα δεν έρχονται στο νου με τη θύμηση ή με το κοίταγμα κάποιου τοπίου, κάποιου πύργου, κάποιου γκρεμισμένου σπιτιού ή κάποιου μικρού δρομίσκου! Πόσα γεγονότα δεν πήρανε θέση γύρω από το κάστρο. Ιππότες και δούλοι και εχθροί και ήρωες το πάτησαν. Άλλοι έχτιζαν, άλλοι γκρέμιζαν! Άκουσε το ποδοβολητό όλων τούτων! Μα στέκεται ακόμα όρθιο και παρέχει σήμερα στέγη και ασφάλεια δωρεάν σε όλα τα πετούμενα του τόπου.
΄Ολος αυτός ο χώρος της Καρύταινας είναι γιομάτος ιστορία και δόξα. Από που ν'αρχίσει και που να τελειώσει! Αξίζει της δικής μας αγάπης. Τι διακοπές μας μπορούμε άνετα να τις περνάμε εκεί. Και καθένας μας ας βοηθήσει με τον τρόπο του τον τόπο που μας γέννησε για το ξαναζωντάνεμά του. Είναι εθνική ανάγκη!


Τα κείμενα είναι του συγγραφέα-λογοτέχνη-ιστορικού ΓΙΑΝΝΗ Α. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ, από την Καρύταινα.

Περισσότερα στην ιστοσελίδα cgi.di.uoa.gr/~grad0039/Welcome.html

Μυθιστόρημα με φόντο την ιστορική Καρύταινα...

Ο πέμπτος Ιππότης,
του Θάνου Κονδύλη
Μυθιστόρημα
από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. σελίδες 540.

Με φόντο την ιστορική Καρύταινα της εποχής των Παλαιολόγων και των Φράγκων ιπποτών ξετυλίγεται το τελευταίο μυθιστόρημα του Θάνου Κονδύλη, μια ιστορία μυστηρίου που θα συναρπάσει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.
Το 1444 ο δομινικανός μοναχός Τζοβάνι ξεκινά από τη Βενετία για ένα ταξίδι προς την Ανατολή με τελικό προορισμό την Κωνσταντινούπολη. Ο δρόμος του θα τον φέρει στη μονή του Αγίου Αθανασίου, στην Καρύταινα της Αρκαδίας. Εκεί θα κληθεί να διαλευκάνει τη δολοφονία του ηγουμένου. Κατά τη διάρκεια των ερευνών θα ανακαλύψει κάτι που για αιώνες φυλασσόταν πίσω από τους πέτρινους τοίχους του μοναστηριού: το μεγαλύτερο μυστήριο του χριστιανισμού.
Ο συγγραφέας γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε αρχαιολογία και ιστορία στην Ελλάδα και την Ιταλία, ενώ το 2006 αναγορεύτηκε Διδάκτωρ Μεσαιωνικής Ιστορίας από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Γιάννης Πάνου: "Καθαρός πεζογραφικός λόγος''

ΑΝΘΡΩΠΟΣ χαμηλών τόνων, διακριτικός και αθόρυβος, ο Γιάννης Πάνου έφυγε για το οριστικό ταξίδι, την Κυριακή 11 Οκτωβρίου 1998. Γεννημένος στην Τρίπολη το 1943, ο Γιάννης Πάνου σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου και έζησε μέχρι το 1986. Σύντροφος της ζωής και των καλλιτεχνικών προσπαθειών της Ρούλας Πατεράκη, μετακόμισε τότε μαζί και στην Αθήνα.
Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1971, συμμετέχοντας στην ομαδική αντιδικτατορική έκδοση "Νέα Κείμενα".
Δέκα χρόνια αργότερα εκδίδει στη Θεσσαλονίκη (εκδόσεις Τρίλοφος) ένα μικρό μυθιστόρημα με τίτλο "Από το στόμα της παλιάς Remington", που προκαλεί αίσθηση με τη στερεή δομή και την αφηγηματικότητά του, φέρνοντας στο προσκήνιο έναν ιδιότυπο πεζογράφο.
Καίριος, όπως πάντα στις επισημάνσεις του, ο Δ.Ν. Μαρωνίτης έγραφε στην επιφυλλίδα του στο "Βήμα" της 21.11.1981, υπό τον τίτλο "Δελτίο ειδήσεων", για το πεζογράφημα του Γιάννη Πάνου "Από το στόμα της παλιάς Remington": (...) καθαρός πεζογραφικός λόγος δίχως μπάσταρδες επίμειξίες, που έχει ολότελα χωνέψει το μόχθο που το γέννησε, ώστε το τελικό εκφραστικό αποτέλεσμα να λειτουργεί όπως το δέρμα στο ανθρώπινο σώμα: κρύβει τα κόκαλα, ενώνει τα μέλη, δείχνει τα σχήματα. Ένα βιβλίο που δύσκολα θα γεράσει πια, αφού το χρόνο τον έχει εξαρχής μέσα του: κυριολεκτικά και μεταφορικά (...). Το μυθιστόρημα του Γιάννη Πάνου φαίνεται να αποδέχεται την ηθογραφική κατά βάση πορεία της νεοελληνικής λογοτεχνίας: αγροτική (Καρκαβίτσας, Παπαδιαμάντης), υπαρξιακή (Βιζυηνός), κοσμοπολίτικα επαρχιακή "Πεντζίκης, Καχτίτσης", πολιτική "Τσίρκας", ερωτική "Ταχτσής", δεν αποκρούει αυτόν τον σύνθετο ηθογραφικό κλήρο αλλά τον υποδέχεται με σεβασμό και τον μεταμορφώνει προσωπικά από τη μια στην άλλη φράση του, από το ένα στο άλλο κεφάλαιο του, κοιτάζοντας λοξά (όχι ειρωνικά) και τις λίγες μοντέρνες διαφυγές από τον νεοελληνικό κανόνα του Χειμωνά, της Δεληγιώργη, του Βαγενά, του Νόλλα κ.ά. Το αποτέλεσμα πάντως του διακριτικού αυτού, ερωτικού σχεδόν, διαλόγου είναι ένας νέος λόγος σύγχρονος, που ρωτά τον εαυτό του για τα σημερινά πραγματικά του όρια και μόλις για το αυριανό του μέλλον: τον επιούσιον υπόσχεται ο Πάνου, δίχως ωστόσο καμιά πατρική προστασία και αξίωση επαγγελίας.
Μετά πολύχρονη εκδοτική σιωπή, ο Γιάννης Πάνου τον περασμένο Μάιο εξέδωσε στον Καστανιώτη το δεύτερο βιβλίο του, το μυθιστόρημα "Ιστορία των Μεταμορφώσεων", μια αναφορά στην ιστορία των ιδεών και του πολιτισμού.
Με εντελώς διαφορετική γραφή από το προηγούμενο βιβλίο του, ο Πάνου επιλέγει πέντε διαφορετικούς χαρακτήρες, για να οικειωθεί τη μορφή τους και να μιλήσει με τη γλώσσα τους, εκφράζοντας τις δικές του απόψεις για τη ζωή, τον κόσμο, τη γνώση, τη λογοτεχνία, καθεαυτή.
Ο Δ.Ν. Μαρωνίτης σχολίασε στο "Βήμα της 28.6.98", προλαβαίνοντας την κριτική, το βιβλίο αυτό του Γιάννη Πάνου:
"Πρόκειται για μυθιστόρημα που διηγείται τον κόσμο αδιαίρετο, με μια φωνή όμως θερμή και συνεχώς ένσαρκη. Φωνή ωστόσο μακροσκοπική, που μοιράζεται και αναλογεί σε πέντε μεγάλα είδωλα της μυθιστορίας: τον Κοσμολόγο, τον Don Lorenzo, τον Φιλόσοφο, τον Σκάλδο και τον Μεσσία. (...) Οι μυθικοί αυτοί ήρωες του βιβλίου, που ο Γιάννης Πάνου τους παραδίδει, άμεσα ή έμμεσα, τον μυθιστορηματικό λόγο, είναι, πριν και πάνω απ' όλα ασκημένοι αφηγητές. Ξέρουν καλά την τέχνη του.
Γι' αυτό και παίρνουν τα μέτρα τους σε κρίσιμα σημεία· αυτοσχολιάζονται ως τεχνίτες της αφήγησης. Αυτά λοιπόν τα πολύτιμα αφηγηματικά αυτοσχόλια ενώνουν υπογείως, συχνά και ειρωνικώς, τον υπόδηλο συγγραφέα με τα πρόδηλα αφηγηματικά του είδωλα. Τέχνη και τεχνική που θυμίζουν τα ομηρικά έπη, τα οποία ο Πάνου ομολογεί ότι υπήρξαν λίγο πολύ πρότυπα και της δικής του θαυμαστής αφήγησης".
Ο Γιάννης Πάνου ήταν ένας σεμνός άνθρωπος, ένας πρωτότυπος δημιουργός, για τον οποίο ο τ. Υπουργός Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος σε δήλωση του αναφέρει ότι "ο θάνατός του στερεί από τα ελληνικά Γράμματα έναν συγγραφέα σπάνιας ευαισθησίας, που γνώριζε όσο λίγοι τη διαπλοκή της ιστορικότητας, αφηγηματικότητας, και φιλοσοφικού στοχασμού".
Για του λόγου το αληθές του Ευάγγελου Βενιζέλου σας παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Πάνου με τίτλο: "...από το στόμα της παλιάς Remington..." των εκδόσεων Καστανιώτη: «Όταν αργότερα οι Ενετοί αποφάσισαν με μεγάλες δυνάμεις ν' αποβιβαστούν στα παράλια και κατόρθωσαν να προχωρήσουν στο εσωτερικό της Πελοποννήσου, η Τουρκία υποχρεώθηκε με συνθήκη να τους παραχωρήσει όλο το Μοριά. Αργότερα οι Τούρκοι ξαναπήραν τη χώρα, και ο Μεγάλος Βεζύρης Αλή Κουμουρτζή, θεωρώντας τους Κυνούριους υπαίτιους της εξέγερσης, τους τιμώρησε σκληρά. Ακόμα μια φορά ο τόπος ρημάχτηκε από τις λεηλασίες και οι φυλακές γέμισαν από τη φτωχολογιά που δεν μπορούσε να πληρώσει τους ασήκωτους φόρους. Ο σπόρος της εξέγερσης ξαναρίχτηκε. Αυτή τη φορά στράφηκαν στη Ρωσία, μετά την ενθαρρυντική στάση της οποίας ο κόσμος πήρε και πάλι τα όπλα. Η Αικατερίνη, κρατώντας την υπόσχεσή της, έστειλε τον Ορλώφ και οι επαναστάτες γεμάτοι ελπίδες ρίχτηκαν στον αγώνα μέχρι που πάτησαν στο Μοριά εξήντα χιλιάδες Αλβανοί.
Την ώρα που οι πλιατσικολόγοι του Γκούρα και του Κωλέττη εγκαταλείπουν το Μοριά, ο ερχομός του Ιμπραήμ είναι πια το μοιραίο επακόλουθο δύο αιματηρών εμφύλιων συγκρούσεων. Μπροστά στον πολυάριθμο ταχτικό στρατό του με τους Ευρωπαίους αξιωματικούς, ο ρημαγμένος τόπος έχει ν' αντιτάξει τη διχόνοια και τη διάλυση, τους σπιλωμένους από τα κοτζαμπάσικα τερτίπια τίμιους αγωνιστές, τη φτώχεια και την κακομοιριά.
Με τα εγγλέζικα δάνεια η κυβέρνηση νοιάστηκε μόνο να καλύψει από τη μεριά της τις ανάγκες του Εμφύλιου έτσι που ο Ιμπραήμ αποβιβάζεται ανενόχλητος και αρχίζει ν' αλωνίζει το Μοριά. Ρημάζει, καίει, ξεπατώνει δέντρα, αρπάζει ζώα και σοδειές, αφανίζει ολόκληρα χωριά. Ο κόσμος παίρνει τα βουνά με ό,τι μπορεί να σηκώσει στα χέρια του. Η Κυνουρία γνωρίζει δυο φορές την καταστροφική μανία του επιδρομέα. Όπως πάντα έτσι και τώρα βρίσκονται ψυχωμένοι αγωνιστές που είναι έτοιμοι να πεθάνουν ηρωικά, κλεισμένοι σε πύργους και σε κάστρα, πολεμώντας άνισα, ξυπόλυτοι και νηστικοί, Ο Καψαμπέλης στην Καστάνιτσα, ο Κοντάκης στα Βέρβαινα, ο Ζαφειρόπουλος στο Αστρος, παράλογες, μοναχικές ελληνικές αντιστάσεις. Παρ' όλες τις προσπάθειες του Κολοκοτρώνη, στρατόπεδο ελληνικό δεν μπορεί να ριζώσει πουθενά: "Ετρώγαμε κριάρια και χλωρά στάχυα καψαλισμένα. Έδωκα διαταγή να χτυπούν τον αράπη όπου τον βρίσκουν, μέρα και νύχτα, μπαίνοντας μέσα στα στρατόπεδα και στα κονάκια. Οι στρατιώτες άρπαζαν σημαίες και τουμπερλέκια, έκλεβαν άλογα, σκότωναν, έκοβαν κεφάλια που τους τ' αγόραζα ένα τάλιρο το κομμάτι και τα' στελνα στους Τούρκους. Ήρθε και μας βρήκε ο Ζαχαριάδης να του υπογράψουμε τα χαρτιά. Απελπισμένοι τα υπογράψαμε, βάλαμε και τις υπογραφές εκείνων που λείπανε. Εκείνες τις μέρες οι δικοί μας σκότωσαν τριακόσιους Τούρκους καταμεσής στον κάμπο. Πρώτη φορά έβλεπα τέτοιο κακό, δε γλίτωσε κανείς. Ο Ιμπραήμ λυσσασμένος βγαίνει από την Τρίπολη, ανεβαίνει στον Αγιο Πέτρο, καίει το χωριό και κατηφορίζει καίγοντας μέχρι το Αστρος. Μπροστά οι πεζοί έβαναν φωτιά κι από πίσω η καβαλαρία κυνηγούσε τα παιδιά να τα σκλαβώσει. Πέρασε όλη την Τσακωνιά πλαστρί".

Περισσότερα στις σελίδες του Λογοτεχνικού Περιοδικού "Ύφος"... http://www.yfos-magazine.gr/

2nd Pan-Hellenic Literary

2nd Pan-Hellenic Literary Competitiondeadline 9/30

Call for entries by the Yfos literary magazine

Yfos literary magazine invites entries for the 2nd Annual Pan-Hellenic Literary Competition including Short story, Travelling Essay and Poetry. Entries must be postmarked no later than September 30, 2007.
No handwritten entries will be accepted. Texts must be sent on A4 paper or CD. Submissions should also include name, address, phone number, email address and a brief bio. The jury committee of the Literary Competition consists of Dimitris Z. Andriopoulos, Aggeliki Spyropouloy, Maria Thomadaki, Apostolos Apostolou, Philippos Nikolopoulos (all of them university professors), Dimitris Koutarelis skitso and Panos Aivalis (editor).
The prizes -three per category as well as three honorable mentions- will be announced in December 2007 at the Cultural Center of the Municipality of Athens. In addition, all entries will be published in a special literary supplement by the end of 2007 and will be distributed with Yfos magazine.
ContactsYfos magazine, 6 Pythias str., 11364 AthensΤ. +30-210- 3245771 (mr. Apostolos Apostolou)email: yfosmagazine@in.gr

Η ΑΡΚΑΔΙΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ...

- η Περιφέρεια στην πυρά

Το ΑΡΚΑΔΩΝ ΚΟΙΝΟΝ είναι από τους ελάχιστους φορείς που διέβλεπε, εκτιμούσε και τόνιζε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά στον Νομό και στην Περιφέρεια. Και αυτό όχι από αντιπολιτευτική διάθεση, αλλά από αντικειμενική εκτίμηση των γεγονότων. Σήμερα που η Περιφέρεια Πελοποννήσου είναι η φτωχότερη της Ευρώπης των 15, η Αρκαδία είναι ένας από τους φτωχότερους Νομούς της Χώρας και είναι ορατή η κατάργηση της Περιφέρειας Πελοποννήσου, συνειδητοποιούν παράγοντες και φορείς την τραγική κατάσταση που έχουμε περιέλθει. Στην μελέτη για την περιφερειακή ανάπτυξη (ΕΣΠΑ 2003) αναφέρεται ότι η Κορινθία, η Αργολίδα και μάλλον η Αρκαδία θα προσκολληθούν στην περιφέρεια Αττικής ενώ η Μεσσηνία και η Λακωνία στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Η Πελοπόννησος που είναι γεωγραφικά, πολιτιστικά και οικονομικά ενιαία περιοχή για χιλιάδες χρόνια, μοιράστηκε προ εικοσαετίας με αρνητικές συνέπειες που είναι σήμερα παραπάνω από εμφανείς. Αντί να αποκατασταθεί η ενότητα με την νέα διοικητική μεταρρύθμιση που σχεδιάζεται, προχωρούν σε παραπέρα διαίρεση που μάλιστα είναι αντισυνταγματική.
Για να επιτευχθεί ο στόχος τους, αποδυναμώνουν εδώ και καιρό την Τρίπολη, το φυσικό διοικητικό κέντρο της Πελοποννήσου. Διέλυσαν το ΙΓΜΕ, αποχαρακτήρισαν από Περιφερειακό το Παναρκαδικό Νοσοκομείο, κατάργησαν την ΔΥΠΕ (πρώην ΠΕΣΥ) και περιφερειακές υπηρεσίες οργανισμών που ελέγχονται από το Δημόσιο (ΟΤΕ, ΕΛΤΑ κτλ). Το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου αναπτύσσεται ανορθόδοξα έχοντας ξεφύγει, με παρεμβάσεις, από τον αρχικό σχεδιασμό που προέβλεπε την λειτουργία του κύριου κορμού στην Τρίπολη. Ο σιδηρόδρομος της κεντρικής Πελοποννήσου σταμάτησε την εμπορική δραστηριότητα (την πλέον προσοδοφόρα) προ εικοσαετίας, ανέστειλε την επιβατική το 2004, απαξιώνεται και είναι αμφίβολο αν θα λειτουργήσει και πως. Οι ενέργειες προς την κατεύθυνση της αποδυνάμωσης συνεχίζονται. Η Τρίπολη είναι η μόνη πρωτεύουσα Περιφέρειας που δεν εντάσσεται στις πόλεις - πόλους ανάπτυξης, παρά το γεγονός ότι εκπληρεί όλους τους όρους του προγράμματος.
Η μελέτη για τον αγωγό αερίου αφήνει έξω την Τρίπολη και την βιομηχανική περιοχή και προορίζεται μόνο για την Μεγαλόπολη που και εκεί είναι αμφίβολο αν θα πάει αφού το δίκτυο υπερυψηλής τάσης Κορίνθου – Μεγαλόπολης – Πάτρας που σχεδιάζεται, μπορεί να υποκαταστήσει τις μονάδες της Μεγαλόπολης. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τις συνέπειες, οικονομικές και κοινωνικές για την Αρκαδία. Τα υποτιθέμενα έργα αγροτικής ανάπτυξης σε Τάκα και Κανδήλα έγιναν για τους εργολάβους. Δεν τηρήθηκαν ούτε περιβαλλοντικές, ούτε επιστημονικές αρχές, ούτε έχουν κάποια σημαντική οικονομική ωφέλεια για τους αγρότες. Ενδεικτικό του πώς εννοούν την διάθεση των –ελάχιστων- πόρων στην περιοχή είναι το σκάνδαλο στο λιμάνι του Λεωνιδίου. Η τελευταία ελπίδα για τον τόπο (το φετίχ τους), η ανάπτυξη του τουρισμού, αφήνεται στο έλεος των κερδοσκόπων, αφού οι μελέτες και σχεδιασμοί των οικολογικών πάρκων Μαινάλου και Πάρνωνα – υγρότοπου Μουστού παραμένουν στα συρτάρια του Υπουργείου Περιβάλλοντος. Στην διοικητική μεταρρύθμιση που σχεδιάζεται, και εξήγγειλε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός, υπάρχει συναίνεση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Η πολιτική ευθύνη των κυβερνήσεων, των τοπικών αρχόντων, των βουλευτών και των πολιτευτών τους είναι τεράστια. Ούτε απαλλάσσει κάποιους που ψελλίζουν σήμερα για επιμέρους ζητήματα. Σημειωτέον ότι η μόνη πρωτεύουσα περιφέρειας στην οποία δεν έγινε προσυνέδριο της Νέας Δημοκρατίας είναι η Τρίπολη.
Σημαίνει κάτι αυτό;Αυτό που απαιτεί το συμφέρον του Νομού και της Πελοποννήσου είναι η ρήξη με την ακολουθούμενη πολιτική. Και εκεί θα κριθούν κόμματα, φορείς και πολιτικοί.
ΑΡΚΑΔΩΝ ΚΟΙΝΟΝ
Ανεξάρτητος Νομαρχιακός Συνδυασμός

* Πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας ΑΡΚΑΔΙΚΟ ΒΗΜΑ Ιούλιος 2007

Νέες παρουσίες Αρκαδικών εφημερίδων στο Διαδίκτυο
http://www.arcadians.gr/Τρείς (3) Αρκαδικές εφημερίδες άνοιξαν blogs και κυκλοφορούν και στο διαδίκτυο παράλληλα με τις κανονικές τους εκδόσεις.Η εφημερίδα «Αρκαδικές ειδήσεις» με την στήλη τους «Καλημέρα Αρκαδία»
Η εφημερίδα «Αρκαδικό Βήμα» που κλείνει 19 χρόνια ζωής.
Η εφημερίδα «Λούσιος» με νέα της ευρύτερης περιοχής.
Μπορείτε να δείτε τα links των παραπάνω εφημερίδων στους «Συνδέσμους» του δικτυακού μας Τόπου.

Arcadians 10 Αυγούστου 2007